Brief aan het MT

Dag collega's,

Het is donderdag 1 mei, Feest van de Arbeid, en onze arbeid zit er bijna op. Ik zit dit te typen vanuit een appartementje op de zeedijk in Oostduinkerke met een prachtig zicht op de zee. Nico is in de keuken aan het afwassen, zo hoort het. Het is een heel stabiele organisatie met een duidelijke gezagslijn, ieder kent zijn plaats. Dit is het eerste gevolg van de nieuwe krachtlijnennota die ik aan Nico dicteerde, hij was erg opgelucht dat die zo duidelijk was en is fluitend aan zijn taak begonnen. Gezien het prachtige resultaat van dit experiment ben ik er van overtuigd dat jullie ook erg tevreden zullen zijn met de volgende besluiten....

Niet dus.

De opdracht na onze laatste oefeningen met Pol Staut was: Directeur markeer een vast punt. Metropool met zijn zenuwachtige doe- en redderscultuur heeft daar nood aan. We genereren constant nieuwe inzichten maar daar gebeurt eigenlijk weinig mee. Zo botsen we steeds op dezelfde problemen wat tot faalgevoelens en veel vermoeidheid leidt. De bron dreigt op te drogen.

Ik heb met die vraag serieus geworsteld omdat ze ingaat tegen mijn eerste idee dat verandering door een team moet aangestuurd worden: het managementteam, en ik voelde de druk volledig op mijn schouders terechtkomen, puf puf puf...

Volgens de principes van de serendipiteit (het talent om met behulp van toeval een niet gezochte vondst te doen) kwam ik dan bij Nico terecht. Die wilde wel mee naar zee. Dat had verschillende voordelen: hij kent ons, hij is het geregeld niet eens met mij, hij heeft de laatste tijd echt wel andere dingen aan zijn hoofd, en dus heeft hij voldoende afstand om het geheel te zien. Bovendien zegt een wijsheid van de Masaï dat al het nieuwe tussen twee neuzen ontstaat.

Vooraf spraken we een werkschema af:
Maandag: aankomen, sjauwelen en lezen
Dinsdag: analyseren
Woensdag: voorstellen ontwikkelen
Donderdag: strategie bepalen
Vrijdag: afronden

Het zal u verbazen collega's, maar we hebben ons ongeveer aan dit schema gehouden. Alleen hebben we er één element aan toegevoegd: inspiratie zoeken en uitwisselen.

De story:

Aankomen: De Vylder behoorlijk opgefokt, 's morgens nog Ondernemingsraad en CPBW gehad, MIJN GSM IS KWIJT, geregel geregel geregel... Na een tijd toch wat meer Zen en aan sjauwelen begonnen (contacting in het professionals).

Analyseren: Hoe is Metropool nu? Wat is de stand van zaken vanuit cliëntperspectief, perspectief van medewerkers, vanuit de omgeving bekeken en vanuit organisatieperspectief. Wat vinden we nu en hoe keken we er een half jaar geleden naar (dat materiaal hebben we bij)? Dat blijkt nog goed te kloppen. Dit analyseren is noodzakelijk maar eerlijk gezegd word ik er weer moe van. 't Lijkt wat wentelen in de eigen onmacht, daar krijg ik geen energie van.

Inspireren: Boeken lezen geeft me wel energie, en telkens al je denkt Yes!!!, daar dan over beginnen praten. En zoeken hoe dat inzicht gebruikt kan worden. De boeken die ons geïnspireerd hebben zijn 'Onze ijsberg smelt' en 'Mijn organisatie is een oerwoud'. Het eerste gaat over pinguïns, het andere over rode aapjes (meteen is de titel van deze blog al heel wat minder origineel). En dan begint de creativiteit te stromen, de ideëen stapelen zich op en je wordt heel gefocust. Enig nadeel is dat je 's nachts nog ideëen blijft borrelen.

Ontwikkelen: We dachten eerst - ieder ontwikkelt een voorstel en de andere bekritiseert dat, maar het loopt anders. De ene komt met visie-elementen en de andere geeft ze vorm. Dat geeft een organisatietekening die op het werk van Jackson Pollock lijkt. Fantastisch, maar hoe krijgen we dat ooit uitgelegd?

Strategie: Om dan de klik te maken - we gaan dat niet uitleggen, we gaan dat laten ontdekken. En we gaan dat op een nieuwe manier doen, met een interactieve blog (deze dus) waarop alle medewerkers en ook externen kunnen meewerken, mee bouwen.

Afronden: omdat jullie nu misschien denken dat wij aan de paddo's hebben gezeten, heb ik goed nieuws. U krijgt allemaal de twee boeken die ons inspireerden cadeau. Ik denk dat jullie die boeken heel graag gaan lezen en ze (net als wij) ook grappig, confronterend, soms pijnlijk, maar vooral stimulerend gaan vinden. 't Is wel een cadeau om nadien door te geven aan diegene in de organisatie waarvan u denkt dat hij/zij er het best gebruik van kan maken. Als u de boeken gelezen hebt, zal wel duidelijk zijn wie dat is, en zult u ook gerusteld zijn. Nee, wij hebben niet teveel paddo's gebruikt. En nee, we zijn ook niet voor goeroes gevallen, au contraire.

Veel leesgenot,

Koen